Harlem Blues – Guido Crepax (Z.g.a.n.) (HC)

Harlem Blues – Guido Crepax (Z.g.a.n.) (HC)

1e Druk: 1982
Auteur: Guido Crepax
Uitgever: Dargaud

Een wonderlijk gewone man, dat is wel het minste wat je van Guido Crepax kunt zeggen. Of: een gewone, wonderlijke man. Hij is een (weliswaar wijsgeworden) Trotskist uit overtuiging, maar hij leeft als een perfekte bourgeois; zijn werk doet bepaald kosmopolitisch aan (het heeft een zeer brede scoop, om het zo maar eens te zeggen) maar hijzelf begeeft zich zelden buiten zijn woonplaats Milaan; zijn tekeningen lijken in een vloek en een zucht op papier gezet, in werkelijkheid gaat Crepax uiterst nauwgezet en langzaam te werk; hij heeft een reputatie, in grootte vergelijkbaar met die van bijvoorbeeld Hugo Pratt, maar hij mist geheel en al diens allure en zwier. Kortom, Guido Crepax is een bijzondere man omdat hij bijzonder werk aflevert en hij is een gewone man omdat hij gewoon Guido Crepax is.
Crepax werd in 1933 in Milaan geboren. Vlak daarna verhuisden zijn ouders naar Venetië. Daar groeide hij op, net als zijn huidige vakgenoten Dino Battaglia en Hugo Pratt. Zijn vader was musicus en toen deze later een baan aan de Scala van Milaan kreeg aangeboden en terug verhuisde, ging de inmiddels twintigjarige Guido mee terug. Hoewel hij van huis uit een grote liefde voor muziek meekreeg, heeft hij nooit een instrument leren spelen. Tekenen was immers al op heel jonge leeftijd zijn grote passie. “Reeds zeer klein begon ik te tekenen en dan hoorde ik steeds weer muziek, dat was mijn vader die in trio’s en quattro’s speelde… Mijn eerste beroepsbezigheid had trouwens ook betrekking op muziek, ik ontwierp hoezen voor jazz-platen,” zegt hij er zelf over.
Vele jaren later – hij was toen al een gearriveerde stripmaker – schreef en tekende Crepax “L’Uomo di Harlem”, dat u nu onder de titel “Harlem Blues” in uw handen houdt. Het is een typische Crepax-strip: ’n filmische stijl. snelle shotwisselingen, veel verschillende kamerastandpunten en een minimale tekst die meer suggereert dan uitspreekt. In dit verhaal hanteert Crepax zijn pen als een filmkamera die bovenop de aktie zit: véél close-ups. véél volledig gevulde beelden.
Crepax heeft in deze strip iets nieuws geprobeerd. Bij afwezigheid van een geluidsband (die bij een film vaak een zeer belangrijke bijrol speelt), heeft hij het geluid getekend: “Harlem Blues” is doorsneden met shots van musici met daarin verwijzingen naar beroemde jazz-songs.
Vrijwel woordeloos heeft Crepax van “Harlem Blues” een dubbel liefdesverhaal gemaakt; het verhaal over de liefde tussen de hoofdpersonen Little Johnny en Polly én het verhaal over Crepax’ liefde voor de jazz.